Ο αθλητής που λατρεύεται περισσότερο όταν χάνει…

07/07/2014

Μετά από δέκα σερί χρόνια στο internet, απολαμβάνω διακοπές. Και μπάλα. Βλέπω Μουντιάλ χωρίς επαγγελματική διαστροφή. Απλά για το κέφι μου. Και για αυτό δεν γράφω κιόλας. Ξεκουράζομαι διότι η ώρα για να… ξανακουραστώ δεν είναι πολύ μακριά. Οπότε στη διακοπή του Μουντιάλ τι κάνεις; Βλέπεις τένις. Κι αυτό που έτυχε να δω ήταν Καλύτερο κι από Μουντιάλ.

Τζόκοβιτς vs Φέντερερ. Δεν έχει καμια σημασία, για μένα, τον περιστασιακό θεατή του τένις ή έναν άνθρωπο του αθλητισμού, ποιος κέρδισε και ποιος έχασε. Ήταν σχεδόν το ίδιο. Γιατί αυτή ήταν μια παράσταση από τις λίγες. Ενα απίστευτο παιχνίδι, με τα συναισθήματα να κάνουν ακροβατικά. Μόνο οποιος το είδε καταλαβαινει τι εννοώ. Νιώθω τυχερός που πρόλαβα τον Ρότζερ να παιζει. Κι ας νίκησε ο Τζόκοβιτς. Ο Φέντερερ την Κυριακή πήγε το αθλητικό ιδεώδες ένα βήμα παραπέρα. Είναι ο μοναδικός αθλητής που θυμάμαι να τον αγαπούν ακόμα περισσότερο ενώ χάνει πλέον. Και με την ευκαιρία, θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα γραφει στο gazzetta με το ερώτημα: Ποιος είναι ο αθλητής του αιώνα;

Ακολουθεί το άρθρο που γράφτηκε στις 29 Οκτωβρίου 2013…

Το κείμενο θα σκεφτείς είναι ξεκούδουνο. Μπορεί! Το ερώτημα είναι διαχρονικό, αλλά η αφορμή δόθηκε εντελώς τυχαία. Από ένα video. Πριν συνεχίσεις να διαβάζεις φίλε αναγνώστη, δες αυτό… http://www.youtube.com/watch?v=U-HtO5AVPJs&desktop_uri=%2Fwatch%3Fv%3DU-HtO5AVPJs&app=desktop

Έπειτα, σκέψου ότι το standing ovation 2,5 λεπτών που βλέπεις συνέβη μετά από ήττα μέσα στη χώρα του. Βάλε στην εξίσωση ότι ο Φέντερερ τελευταία πιο συχνά χάνει παρά κερδίζει. Είναι να ζηλεύεις… και μετά να αξιολογείς.
Αυτό το video διδάσκει αθλητικό πολιτισμό. Πρώτος όμως τον δίδαξε ο Φέντερερ. Και στον αθλητισμό, ισχύει ό,τι και στη ζωή. Ο,τι δίνεις παίρνεις. Αν όχι άμεσα, σίγουρα μακροπρόθεσμα. Ο Φέντερερ είναι ο τύπος που άλλαξε την ιστορία ενός αθλήματος. Όπως ο Τζόρνταν παγκοσμίως ή ο Γκάλης στην Ελλάδα.

Το έκανε must, είτε για να παίξεις είτε για να το δεις. Πολύ περισσοτερο όμως απ´ όλα αυτά που όλοι ξέρουμε (σπάνια χτυπήματα, αμέτρητα ρεκόρ, 17 Κατακτήσεις Γκραν Σλαμ, 302 εβδομάδες Νο 1) είναι όσα δεν γνωρίζει όλος ο κόσμος και τον καθιστούν το απόλυτο αθλητικό πρότυπο. Ποιος άλλος κατάφερε να συνδυάσει τόσες επιτυχίες με αυτή τη διάρκεια και με τέτοιο «νου υγιή» που θα ´λεγαν και οι εμπνευστές του αθλητικού ιδεώδους;

Οι αγαθοεργίες του σε χώρες της Αφρικής είναι αμέτρητες και άγνωστες, οι επτά γλώσσες που μιλάει, το γεγονός ότι δέχεται τη νίκη και την ήττα με τον ίδιο τρόπο, ότι αστειεύεται στις δηλώσεις του μετά από παταγώδεις αποτυχίες, ότι είναι στον ουρανό αθλητικά αλλά εξαιρετικά συγκρατημένος σε όλα, ότι είναι αυτός που είναι αλλά επιλέγει να έχει δίπλα του μια γυναίκα που δεν τη λες κούκλα, ότι είναι ευφυής, μορφωμένος, με φοβερή αίσθηση χιούμορ, ακόμα και ότι αποφεύγει το θεαθήναι και τη δημόσια έκθεση εκτός γηπέδου (όπως ο Μπέκαμ καλή ώρα…), δεν είναι πακέτο που το βρίσκεις εύκολα σε αθλητή τέτοιου επιπέδου.

Πρόσφατα, μια Ελληνίδα τενίστρια, μου περιέγραψε μια τυχαία συνάντηση μαζί του σε έναν κεντρικό δρόμο. Όχι απλά σταμάτησε και της μίλησε, χωρίς να γνωρίζονται, αλλά ήταν τόσο πρόσχαρος λες και συνάντησε μια παλιά συμμαθήτριά του, που τα έλεγαν στο όρθιο για 15 λεπτά!

Σωστά θα σκεφθείτε πως δεν μπορεί ένας αθλητής να κριθεί με βάση την εξωαγωνιστική του δράση. Μπορεί να κριθεί όμως, με βάση ΚΑΙ αυτή. Διότι έτσι φτιάχνονται τα πρότυπα. Προφανώς και ο Φέντερερ δεν έχει τις αθλητικές ικανότητες του Τζόρνταν, την επιδεξιότητα και αποτελεσματικότητα του Μέσι, την ταχύτητα του Μπολτ, το κορμί του Φελπς, τα εξωπραγματικά κατορθώματα του Μαραντόνα, τα τέλεια χτυπήματα του Τάιγκερ Γουντς, όλων όσων δηλαδή συνέδεσαν το όνομά τους με κάποιο σπορ.

Τα ταλέντα τους ήταν μοναδικά κι ανεπανάληπτα. Πιθανότατα να μην είναι καν συγκρίσιμα μεταξύ τους. Ο Φέντερερ απλά συνδύασε επί μια δεκαετία την ικανότητα να είναι ανίκητος και σκεπτόμενος. Εξωγήινος αθλητικά και γήινος στην καθημερινότητα. Με άποψη, στάση, καθαρότητα και… «σωστότητα».

Αν ο Πιερ Ντε Κουμπερτέν, αναβιωτής και πατέρας των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, επέστρεφε για μια μέρα στη ζωή, ποντάρω πως θα έψαχνε κάποιον σαν τον Φέντερερ για να του απονείμει το βραβείο του «best athelte of the century». Την… υποψηφιότητά του θα συνόδευε κάποιο video σαν κι αυτό…http://www.youtube.com/watch?v=MnTvbd_lxnk

Written by freebilly14 Posted in άρθρα